Υπαρχει εναλλακτικη λυση αλλα πρεπει να παλεψουμε γι’ αυτη

Καπιταλισμός και περικοπές

Ένα σύστημα σε κρίση

Ακόμη και η άρχουσα τάξη παραδέχεται ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η κερδοσκοπική φούσκα τους έχει σκάσει και οι συνέπειες της κρίσης τους είναι φανερές σε όλους. Δεν μπορούν να μας αποκρύψουν το γεγονός ότι η εργατική τάξη παντού θα πρέπει να πληρώνει επί χρόνια προκειμένου να τους βγάλουμε από τη λούμπα στην οποία έχει πέσει τώρα η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Εργασιακή ανασφάλεια, απολύσεις, περικοπές στις κοινωνικές παροχές, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας των νέων, φορολογικές αυξήσεις για τους φτωχούς και τους συνταξιούχους, περικοπές των συντάξεων και της κοινωνικής πρόνοιας για όλους. Δεν έχει σημασία το πού ζει κανείς μέσα στον λεγόμενο «προηγμένο» καπιταλιστικό κόσμο: η συνταγή είναι η ίδια. Βιώνουμε – κι ακόμη και η άρχουσα τάξη παραδέχεται ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη - μια άγρια επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσής μας και εργασίας μας. Αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί για χρόνια, εάν την αφήσουμε έτσι.

Στο μεταξύ, ο μεγάλος συνασπισμός όλων όσοι μας εκμεταλλεύονται αποκαθιστά σιγά-σιγά τα τραπεζικά τους ισοζύγια, η περιουσία των πολύ πλούσιων αυξάνεται και, φυσικά, αυτοί οι ίδιοι ψηφίζουν φορολογικές περικοπές σάμπως αυτοί να είναι οι επάξιοι «παραγωγοί του πλούτου» και οι φιλάνθρωποι της κοινωνίας. Γι 'αυτούς «η ύφεση» έχει τελειώσει.

Αλλά η κρίση απέχει πολύ από το να βρίσκεται στο τέλος της. Δεν πρόκειται απλώς για μια κρίση που αφορά επισφαλή δάνεια ή αναξιόπιστες τράπεζες. Πρόκειται για μια δομική κρίση που μας συνοδεύει επί δεκαετίες (στην πραγματικότητα, από το τέλος του συστήματος του Μπρέτον Γουντς το 1971). Ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τέλος ενός ακόμα κύκλου συσσώρευσης και ο μόνος τρόπος που μπορεί να τον βγάλει από το χάος είναι η υποτίμηση της αξίας του υφιστάμενου κεφαλαίου. Στις πρώτες μέρες του καπιταλισμού, μερικές πτωχεύσεις εδώ κι εκεί θα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα. Οι επιτυχημένοι καπιταλιστές θα αγόραζαν τους χαμένους σε εξευτελιστικές τιμές και το σύστημα θα μπορούσε να ξεκινήσει και πάλι. Παρά την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας στη δεκαετία του ‘80 και του εύκολου τρόπου με τον οποίο το κεφάλαιο κλείνει σήμερα επιχειρήσεις μόλις αυτές γίνουν μη κερδοφόρες, η μάζα του παγκόσμιου κεφαλαίου είναι σήμερα τόσο μεγάλη, ώστε μόνο μια τεράστια υποτίμηση του πραγματικού κεφαλαίου (κι όχι μονάχα σκάζοντας τη φούσκα του πλασματικού χρηματιστικού κεφαλαίου) θα μπορούσε να επιτρέψει στον καπιταλισμό, στο σύνολό του, να επιστρέψει στην «υγιή ανάπτυξη». Δυστυχώς, μια τέτοια υποτίμηση απαιτεί σήμερα μια μαζική καταστροφή, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη φυσική καταστροφή ενός παγκοσμίου πολέμου. Παρ’ όλο που οι πολιτικές και διπλωματικές συνθήκες δεν υπάρχουν ακόμα για έναν τέτοιο πόλεμο, στο τέλος αυτός είναι η «τελική λύση» για τον καπιταλισμό. Στο μεταξύ, η παγκόσμια εργατική τάξη θα πληρώσει ένα ακόμη μεγαλύτερο τίμημα από αυτό που πληρώνει ήδη.

Η εργατική τάξη

Η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στην κρίση και να αποτρέψει τον πόλεμο είναι η συλλογική δύναμη της διεθνούς εργατικής τάξης. Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών η διεθνής εργατική τάξη βρίσκεται σε υποχώρηση. Έχει γίνει ένα απλό κομμάτι μεταβλητού κεφαλαίου, το οποίο είδε τη συμμετοχή του στον παγκόσμιο πλούτο να μειώνεται. Με τη μεταφορά των θέσεων εργασίας στην Άπω Ανατολή, όπου αποτελούν κανόνα οι συνθήκες γαλέρας, οι εργαζόμενοι στα παραδοσιακά καπιταλιστικά κέντρα έχουν εκτοπιστεί από την παραγωγή και σταδιακά αναγκάζονται να δεχτούν χαμηλότερους μισθούς και επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Πάνω από όλα, η εργατική τάξη έχει γίνει λιγότερο οργανωμένη και λιγότερο συνεκτική· προς μεγάλη χαρά της αστικής τάξης η οποία εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός.

Τώρα όμως η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει. Η εργατική τάξη – δηλαδή, ο καθένας που εξαρτάται από τον μισθό για να ζήσει- βρίσκεται κάτω από μια πρωτοφανή και συντονισμένη επίθεση. Μέχρι τώρα, για τους λόγους που ήδη αναφέραμε παραπάνω, οι εργαζόμενοι άργησαν να αντιδράσουν.

Ωστόσο, κάτι αρχίζει να αναφαίνεται. Από την Αραβική Άνοιξη έως το κίνημα Occupy (π.χ. «Καταλάβετε την Γουώλ Στρητ») γίνεται σαφές ότι η ίδια η κρίση προκαλεί αντιδράσεις που ξεπερνούν τα όρια αυτών των εμπειριών και ότι ορισμένα τμήματα της εργατικής τάξης εμψυχώνονται από αυτές. Στις περισσότερο πληγείσες χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, η αντίσταση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της. Παρ’ όλα αυτά, αυτή είναι ανεπαρκής σε σχέση με την επικείμενη καταστροφή που απειλεί την εργατική τάξη. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό. Χρόνια ήττας έχουν προκαλέσει πλήγματα στην εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης στις δυνάμεις της. Ωστόσο, δεν είναι μονάχα θέμα εμπιστοσύνης. Πολλοί εργαζόμενοι έχουν επενδύσει στον καπιταλιστικό ατομικισμό, αναμένουν και ελπίζουν ότι με κάποιο τρόπο τα χειρότερα της κρίσης δεν θα τους πλήξουν. Όμως, τελικά θα τους πλήξουν και τότε οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αντιδράσουν με δύο τρόπους.

Τι πρέπει να γίνει

Κατά πρώτο λόγο, οι εργάτες θα πρέπει να ενωθούν ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος, θέσης εργασίας ή κλάδου. Η μορφή αυτής της ενότητας θα γίνει μέσα από αυτόνομα όργανα, όπως οι απεργιακές επιτροπές, τα οποία θα ελέγχονται μονάχα από μαζικές συνελεύσεις όλων όσοι συμμετέχουν στο κίνημα. Οι εργάτες πρέπει να προχωρήσουν πέρα ​​από τα παλιά συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα που ζητούν διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο αγώνας πρέπει να γίνει πολιτικός. Μέχρι τώρα πολλοί έχουν αναγνωρίσει την ανάγκη του «αντικαπιταλισμού», αλλά αυτό σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει απλώς το να είναι κανείς ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις ή στις τράπεζες σάμπως οι μικροί καπιταλιστές είναι καλύτεροι εκμεταλλευτές. Άλλοι πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει το κράτος να κρατικοποιήσει τα πάντα για να μπορέσει να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί. Η τύχη των εργαζομένων στην πρώην Σοβιετική Ένωση καταδεικνύει τα όρια αυτής της οπτικής.

Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Για να έχει πραγματικό νόημα ο αντικαπιταλισμός πρέπει να αφορά την εγκαθίδρυση ενός άλλου τρόπου παραγωγής. Η μόνη εναλλακτική επιλογή είναι ένα σύστημα που καταργεί το χρήμα, την εκμετάλλευση και το κέρδος. Πράγματι, χρειαζόμαστε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία που παράγει με σκοπό την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, μια κοινωνία στην οποία τα μέσα παραγωγής και διανομής είναι κοινωνικοποιημένα και δεν τα διαχειρίζεται μια χούφτα καπιταλιστών (είτε ιδιωτικής είτε κρατικής ποικιλίας). Πρόκειται για μια κοινωνία όπου το περιβάλλον δεν έχει λεηλατηθεί και καταστραφεί (με μη αναστρέψιμο τρόπο), αλλά το σέβονται οι τωρινές και μελλοντικές γενιές. Είναι ένα σύστημα όπου όλοι μπορούν να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους και ολόκληρος ο πληθυσμός μπορεί να συμμετέχει σε ένα σύστημα συντονιστικών οργάνων που αποτελούνται από εκλεγμένους και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται η ανατροπή του δημοκρατικού καπιταλιστικού κράτους, στο οποίο το κοινοβούλιο λειτουργεί ως φύλλο συκής της κυριαρχίας της αστικής τάξης, και η ανάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο. Στόχος του θα είναι η εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών» οι οποίοι σχεδιάζουν με βάση τις ανάγκες τους και όχι με σκοπό το κέρδος. Δεν θα υπάρχουν ούτε έθνη, ούτε κράτη, ούτε σύνορα, ούτε πόλεμοι.

Αυτό είναι το είδος του κομμουνισμού που οραματιζόμαστε. Δεν θα έρθει από τη μια μέρα στην άλλη. Έχουμε έναν μεγάλο αγώνα μπροστά μας, τόσο για να πείσουμε τους ταξικούς μας συντρόφους για την πραγματική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και για να οργανωθούμε και να νικήσουμε τις άρχουσες καπιταλιστικές κλίκες. Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας όλοι εκείνοι που μπορούν ήδη να δουν την ανάγκη για μια νέα κοινωνία θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να σχηματίσουν μια κομμουνιστική μειοψηφία, ένα διεθνές επαναστατικό κόμμα. Αυτό δεν σημαίνει τη επιθυμία να δημιουργηθεί ένα όργανο κυριαρχίας, μια κυβέρνηση σαν τις άλλες που θα κάτσει στο σβέρκο του λαού και θα αποτελείται από μια κυβερνώσα ελίτ ή άλλο ένα κοινοβουλευτικό πρόγραμμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια διεθνής και διεθνιστική οργάνωση ικανή να συμμετέχει στο ταξικό κίνημα, να συζητάει και να φωτίζει την προοπτική για την υπέρβαση του καπιταλισμού και ενός άλλου τρόπου να ζούμε όλοι μαζί: μια ένωση ελεύθερων και ίσων, στην οποία η «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Η Διεθνιστική Κομμουνιστική Τάση δεν είναι «το Κόμμα», δεν είναι καν ο μοναδικός πυρήνας μιας τέτοιας οργάνωσης. Λέγοντας κάτι τέτοιο, στόχος μας είναι να εργαστούμε με σοβαρούς αγωνιστές της εργατικής τάξης και επαναστάτες για την προώθηση της δημιουργίας μιας νέας διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης. Καλούμε όλους όσοι μπορούν να ενστερνιστούν αυτή την προοπτική να έρθουν σε επαφή και να συζητήσουν μαζί μας.

Πρωτομαγιά 2012 - Ανακοίνωση της Διεθνιστικής Κομμουνιστικής Τάσης

Tuesday, May 1, 2012
Υπαρχει εναλλακτικη λυση αλλα πρεπει να παλεψουμε γι’ αυτη | Leftcom

Error

Error message

PDOException: SQLSTATE[HY000]: General error: 1366 Incorrect string value: '\xCE\xA5\xCF\x80\xCE\xB1...' for column 'title' at row 1: INSERT INTO {accesslog} (title, path, url, hostname, uid, sid, timer, timestamp) VALUES (:db_insert_placeholder_0, :db_insert_placeholder_1, :db_insert_placeholder_2, :db_insert_placeholder_3, :db_insert_placeholder_4, :db_insert_placeholder_5, :db_insert_placeholder_6, :db_insert_placeholder_7); Array ( [:db_insert_placeholder_0] => Υπαρχει εναλλακτικη λυση αλλα πρεπει να παλεψουμε γι’ αυτη [:db_insert_placeholder_1] => node/8108 [:db_insert_placeholder_2] => [:db_insert_placeholder_3] => 18.234.139.149 [:db_insert_placeholder_4] => 0 [:db_insert_placeholder_5] => UsffguSh8m2N57pThF2CKZklZ28fjMZSD-gPDla6ncY [:db_insert_placeholder_6] => 1136 [:db_insert_placeholder_7] => 1711668365 ) in statistics_exit() (line 93 of /web/htdocs/www.leftcom.org/home/modules/statistics/statistics.module).
The website encountered an unexpected error. Please try again later.