Już Marks wyodrębniał rolę finansów w produkcji, odróżniając zysk przemysłowy od odsetek i czynszu. Jednakże, to co my definiujemy szczegółowo jako „finansjeryzację ekonomii” jest jedną z cech wyróżniających imperialistyczną fazę kapitalizmu. Na przełomie XIX i XX wieku, finanse przestały być głównie wsparciem dla sfery produkcji, by osiągnąć coraz większą autonomię i w końcu w pewnym sensie ujarzmić sam przemysł.

Globalizacja gospodarki, dostępność coraz szybszych narzędzi komunikacyjnych i zamawiających, ogromnie poszerzyły finansową sferę gospodarki, czyniąc ją w pewnym sensie dominującą nad sferą produkcji. W rzeczywistości, nie ma separacji między dwiema sferami, a źródło wszelkiej wartości, także tej która karmi czynsze finansowe, koniec końców mieści się jedynie w żywej pracy (w jej wyzysku).