You are here
Home ›Bitwa warszawska i porażka fali rewolucyjnej w Europie
W sierpniu 2020 r. przypada setna rocznica bitwy warszawskiej, która była punktem zwrotnym w wojnie polsko-radzieckiej. Niepowodzenie Armii Czerwonej w pobudzeniu rewolucji wśród polskiej i europejskiej klasy robotniczej wiązało się z stopniowym zamykaniem się jednego rozdziału w rozwoju fali rewolucyjnej w Europie i rozpoczęciem kolejnego: stopniowej reintegracji Związku Radzieckiego z imperialistycznym systemem świata kapitalizmu.
Europa na rozdrożu
Gdy w listopadzie 1917 r. klasa robotnicza Rosji przejęła władzę, zorganizowana w rady robotnicze i kierowana przez swą partię klasową, zainspirowała rewolucyjną falę, która rozprzestrzeniła się na sporą część świata. Wkrótce nie tylko rosyjski car został skazany na detronizację, ale cały szereg monarchów pod presją buntu klasy robotniczej musiał ustąpić miejsca demokracji sowieckiej lub parlamentarnej. Klasy rządzące robiły wszystko, co w ich mocy, aby upewnić się, żeby to właśnie burżuazyjna demokracja okazała się wynikiem tych zmian. Pierwsza wojna światowa dobiegła końca, a zwycięzcy wprowadzili nowy imperialistyczny porządek. Narodziły się i odrodziły nowe narody, w tym II Rzeczpospolita, która po 123 latach rozbioru odzyskała niepodległość od austriackich, pruskich i rosyjskich zaborców.(1)
Traktat wersalski w rzeczywistości wcale nie zakończył wszystkich konfliktów zbrojnych w Europie. W Rosji wybuchła wojna domowa przeciw sowieckiemu eksperymentowi, w którym czternaście obcych armii pomagało reakcyjnym białym. Tymczasem państwo polskie kierowane przez byłego socjalistę Józefa Piłsudskiego znalazło się w sporze granicznym z Ukrainą, Czechosłowacją, Niemcami i Litwą. Nieuchronnie, Rzeczpospolita Polska i Rosja Radziecka stanęły naprzeciwko siebie. Pierwsze starcie miało miejsce w lutym 1919 r. pod Berezą Kartuską (współczesna Białoruś), gdzie wojska polskie pokonały oddział bolszewicki. W kwietniu 1919 r., próbując przejąć Wilno od Litewsko-Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Rad, polska armia ponownie zmierzyła się z Armią Czerwoną. Dopiero podczas ofensywy kijowskiej z kwietnia 1920 r., podczas której Piłsudski w sojuszu z ukraińskim nacjonalistą Symonem Petlurą podjął próbę „wyzwolenia” Ukrainy spod kontroli sowieckiej, naprawdę rozpoczęła się wojna polsko-sowiecka.
Wojna czy rewolucja?
Do kwietnia 1920 r. system kapitalistyczny przetrwał pierwsze międzynarodowe wyzwanie dla jego rządów. Powstania rewolucyjne zostały brutalnie stłumione w Finlandii (kwiecień 1918), Niemczech (styczeń 1919, kwiecień 1920) i na Węgrzech (sierpień 1919). W Polsce ruch rad robotniczych został pokonany do lipca 1919 r. Tylko w Rosji Sowieckiej klasa robotnicza nadal utrzymywała władzę, ale izolacja zaczynała robić swoje. Podpisanie traktatu brzeskiego z państwami centralnymi, desperacki krok w celu uzyskania wytchnienia, wymusiło zerwanie sojuszu między bolszewikami i ich głównymi sojusznikami, lewicowymi eserowcami. Ci drudzy wycofali się z rządu radzieckiego w marcu i zainicjowali powstanie w lipcu 1918 r. W międzyczasie rady robotnicze zaczęły praktycznie wymierać, gdy masy robotników, uciemiężone przez głód i choroby, uciekły na wieś lub zginęły w wojnie domowej. Aby zwalczyć groźbę interwencji Aliantów i białej kontrrewolucji, utworzono Czekę i Armię Czerwoną, początkowo widziane jako ciała tymczasowe, ale coraz bardziej stające się niezależnymi potęgami. Krótko mówiąc, bolszewicy stopniowo stawali się państwem jednopartyjnym z własnym aparatem represyjnym. Po dwóch latach wojny domowej istniała jednak nadzieja, że rok 1920 może wreszcie przynieść wytchnienie. W tych miesiącach Lenin powtarzał, że nadszedł czas, aby skierować wysiłki na „bezkrwawy front”, rozpocząć rekonstrukcję i odbudowę bazy klasy robotniczej. W kwietniu 1920 r. wyprawa kijowska rozwiała te nadzieje:
Atak kapitalistycznej i gospodarskiej Polski na Rosję Sowiecką przerwał prace pokojowej odbudowy, którą wykonywali rosyjscy robotnicy i chłopi po pokonaniu Kołczaka, Denikina i Judenicza… Rząd radziecki był nawet gotów tymczasowo oddać polskim klasom rządzącym terytoria, które uwzględniając skład ludności nie powinny należeć do Polski ... Polska odpowiedziała na propozycje pokojowe rządu radzieckiego zdradzieckim atakiem na Ukrainę ... To zależy od was, robotników wszystkich krajów, czy wojna zakończy się jak najwcześniej wraz z klęską polskich kapitalistów i właścicieli ziemskich.
Komitet Wykonawczy Międzynarodówki Komunistycznej, Manifest w sprawie polskiego ataku na Rosję, 18 maja 1920
Postawy komunistów wobec wojny polsko-radzieckiej
Drugi Kongres Międzynarodówki Komunistycznej odbył się w dniach 19 lipca - 7 sierpnia 1920 r., podczas wojny polsko-sowieckiej. Na kongresie ustalono, że wyprawa kijowska Polski była motywowana przez: 1) interesy aliantów, szczególnie interesy Francji, które postrzegały Polskę jako bastion przeciw Niemcom, oraz 2) własne imperialistyczne aspiracje Polski, która dążyła do odzyskania swoich granic z 1772 r. Partie Międzynarodówki Komunistycznej, w tym Komunistyczna Partia Robotnicza Polski (KPRP), zjednoczyły się w obronie Rosji Radzieckiej przed polskim awanturnictwem na Ukrainie. Drugi Kongres był pełen rewolucyjnego entuzjazmu, ponieważ do lipca Armii Czerwonej udało się rozgromić legiony Piłsudskiego, podczas Biennio Rosso we Włoszech uzbrojeni robotnicy przejmowali fabryki, a Pucz Kappa-Lüttwitza w Niemczech upadł dzięki strajkowi generalnemu. Wszystko to sprawiło, że perspektywa rewolucji światowej wydawała się bliższa niż kiedykolwiek.
Pojawiły się jednak inne opinie odnośnie wojny polsko-radzieckiej. Dla KPRP i polskich komunistów w Rosji Radzieckiej pierwszeństwo miały interesy rewolucji światowej, lecz zgodzili się, że najlepiej byłoby, gdyby klasie robotniczej Polski udało się obalić własną klasę rządzącą własnymi rękami. Sprawa stała się jednak bardziej skomplikowana, gdy Armii Czerwonej udało się odeprzeć polski atak i pojawiła się opcja kontrofensywy. Karl Radek i Julian Marchlewski ostrzegli Lenina, że marsz na Warszawę może mieć tragiczne konsekwencje i podważyć szanse rewolucji w Polsce. W rzeczywistości wielu byłych internacjonalistów z SDKPiL sprzeciwiło się temu, choć nie zawsze na piśmie, wraz z Henrykiem Stein-Domskim, po lewej stronie KPRP, pisząc artykuł w Die Rote Fahne gdzie stwierdzili, że „wprowadzenie socjalizmu na bagnetach” nie zadziałałoby.(2) Ironicznie, to właśnie ci, którzy pochodzili ze środowiska byłego PPS, jak Feliks Kon i Paweł Łapiński, wierzyli, że polska klasa robotnicza powitałaby Armię Czerwoną z otwartymi ramionami. Józef Unszlicht, wpływowy w sowieckich kręgach wojskowych, stał gdzieś pośrodku: Armia Czerwona powinna zatrzymać się na etnograficznej granicy Polski, jeśli zostanie podpisany traktat pokojowy lub wybuchnie rewolucyjne powstanie w Polsce, w przeciwnym razie powinno się rozpocząć kontrofensywę, założyć Tymczasowy Komitet Rewolucyjny, który rozpocznie nacjonalizację przemysłu i spróbuje uzbroić polską klasę robotniczą.
Wśród bolszewików pojawiły się podobne różnice zdań. Trocki liczył na jak najszybsze osiągnięcie pokoju, ponieważ wiedział, że przekroczenie granicy etnograficznej może zmobilizować polskie masy wokół Piłsudskiego i wiedział z pierwszej ręki, że Armia Czerwona nie była w stanie skutecznie przeprowadzić wojskowej wyprawy na Zachód. Lenin, który początkowo sprzyjał pokojowi i chciał bronić prawa Polski do samostanowienia, teraz zobaczył szansę na przełamanie izolacji Rosji Radzieckiej i przekonał Biuro Polityczne, by kontynuować atak w atmosferze rewolucyjnego entuzjazmu. Trocki musiał zastosować się do nakazów odgórnych. Bucharin, który w 1918 r. jako jeden z redaktorów dziennika Kommunist opowiadał się za wojną rewolucyjną z Niemcami – miał nadzieję, że kampania wojskowa wykroczy poza Warszawę „aż do Londynu i Paryża”.(3)
Jednak za kulisami rozważano tajne manewry. Wiktor Kopp, przedstawiciel dyplomatyczny Rosji Radzieckiej w Berlinie, zbadał niemiecki rząd, czy istnieje jakakolwiek możliwość zorganizowania „połączenia armii niemieckiej i czerwonej w celu wspólnego postępowania przeciwko Polsce”.(4) Lenin poprosił Koppa o zaprzestanie tych rozmów, ale nie mogąc zapewnić pokoju z Polską frakcja wokół Trockiego (w skład której prawdopodobnie wchodzili Radek, Efraim Sklanski i Aleksiej Rykow), chcieli dalej badać tę możliwość, ponieważ wiedzieli, że szanse na zwycięstwo wojskowe byłyby niewielkie. Paul Levi zaoferował także komunistyczne wsparcie każdemu rządowi niemieckiemu, który „poparłby Rosję w tym konflikcie”, za co został zbesztany przez innych berlińskich komunistów.(5)
"Cud nad Wisłą"
Gdy Armia Czerwona gnała dalej do Warszawy, po drodze podbijając ziemie polskie, pojawiła się trudność „rozprzestrzeniania się rewolucji”. Jak wspomnieliśmy wcześniej, w lipcu 1919 r. rady robotnicze w Polsce już nie istniały, więc nie było szansy na połączenie z nimi. W przededniu wojny KPRP od połowy 1919 r. było w stanie organizować antywojenne wiece i demonstracje w Warszawie, Kaliszu, Łodzi, Lublinie, itd. oraz strajki w Zagłębiu Dąbrowskim z antywojennymi hasłami. Prowadziło także tajną działalność w szeregach polskiej armii. Ale po oficjalnym wybuchu wojny KPRP zostało uznane przez polski rząd za przedstawiciela państwa rosyjskiego i traktowane w taki właśnie sposób: od lipca do sierpnia 1920 r. aresztowano około 2000 z 8000 członków KPRP, w tym niektórych z jego przywódców. W samej Warszawie aresztowano około 600 komunistów. To skutecznie sparaliżowało partię i zerwało połączenie między komunistami na zachodzie i wschodzie Polski.(6)
W związku z tym bolszewicy musieli znaleźć inny sposób rozpalenia rewolucji wśród polskiej klasy robotniczej. W tym celu polscy komuniści w Moskwie utworzyli Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (Polrewkom), aby towarzyszyć awansowi Armii Czerwonej. Utworzono bazę w Białymstoku (największym mieście w północno-wschodniej Polsce) i otrzymano miliony rubli na pomoc w organizacji lokalnej administracji i rozprzestrzenianiu propagandy. W Kijowie utworzono odpowiednik w formie Galicyjskiego Komitetu Rewolucyjnego (Galrewkom) w celu zarządzania obszarem wokół granicy polsko-ukraińskiej.
Na terenach Polski, wyzwolonych z pod jarzma kapitału, powstał Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski, w którego skład wchodzą t. t. Juljan Marchlewski, Feliks Dzierżyński, Feliks Kon, Edward Próchniak i Józef Unszlicht. Komitet Tymczasowy, ujmując rządy w swe ręce stawia sobie za zadanie: Aż do chwili utworzenia stałego rządu robotniczo-włościańskiego w Polsce kłaść podwaliny pod przyszły ustrój Sowiecki Polskiej Socjalistycznej Republiki Rad. W tym celu Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski:
Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski, 30 lipca 1920
a) pozbawia władzy dotychczasowy rząd szlachecko-burżuazyjny,
b) odbudowuje i na nowo organizuje komitety fabryczne w miastach i folwarczne na wsi,
c) powołuje do życia miejscowe komitety rewolucyjne,
d) ogłasza za własność narodu fabryki, majątki ziemskie oraz lasy i oddaje je pod zarząd Komitetów robotniczych miejskich i wiejskich,
e) gwarantuje nietykalność ziemi włościan,
f) powołuje do życia organy bezpieczeństwa, gospodarcze i aprowizacyjne,
g) gwarantuje obywatelom, lojalnie wykonywającym rozkazy i polecenia władz rewolucyjnych, zupełne bezpieczeństwo.
More than 100 of these “revolutionary committees” were formed in localities with the help of KPRP Ponad 100 takich „komitetów rewolucyjnych” zostało utworzonych w miejscowościach z pomocą członków KPRP, ale także z sympatyzującymi elementami w Poalej Syjon, Bundzie, związkach zawodowych i, niestety, niektórych elementach oportunistycznych. Zabrali się do reorganizacji życia lokalnego, tworzenia milicji robotniczych, reformy systemu edukacji i konfiskaty dużej własności. Mimo że udało im się przyciągnąć poparcie uciśnionych mniejszości i bardzo biednych, nie udało im się szybko doprowadzić do rozwoju samoorganizacji klasy robotniczej. Zamiast organicznego wyrazu walki klasowej, polscy komuniści w Moskwie (np. Unszlicht) uznawali komitety rewolucyjne jako tymczasowe rozwiązanie do czasu przywrócenia rad robotniczych. Taka próba pobudzenia „rewolucji z góry” nie mogła wiele osiągnąć. Członkowie Polrewkom sami zwracali uwagę na ograniczoną zdolność do pozyskiwania poparcia społecznego, co rozumieli jako konsekwencję spotkania się z przedstawicielami siły, która „przybyła z zewnątrz”, a nie tej, która „została wzniesiona przez ruch masowy”.
Większa część ludności wschodniej Polski, przeważnie wiejska, obserwowała wojnę polsko-sowiecką biernie, nie szczególnie popierając ani sprawy Lenina, ani Piłsudskiego (w rzeczywistości awanturnictwo Piłsudskiego było niepopularne nawet w polskich kręgach parlamentarnych). Czasami jednak Armia Czerwona znajdowała się w sprzeczności nie tylko z miejscową ludnością, ale także z polskimi komunistami: przypadki grabieży i plądrowania, unieważnienia decyzji lokalnych komitetów rewolucyjnych, egzekwowania rosyjskiego i jidysz jako języka urzędowego, a nawet propozycje deportacji ludności polskiej z terenów znajdujących się na froncie, niewiele zrobiły, aby przekonać zaniepokojonych polskich robotników, że nie była to tylko ukryta próba odbudowy Imperium Rosyjskiego (jak twierdziła polska propaganda). Polrewkom starał się łagodzić ekscesy Armii Czerwonej. Ale, jak zauważył również Wiktor Serge, „Rosjanie popełnili błąd psychologiczny, włączając Dzierżyńskiego, człowieka terroru, obok Marchlewskiego do Komitetu Rewolucyjnego, który miał rządzić Polską… daleko od pokrzepienia entuzjazmu ludu, nazwisko Dzierżyński wywołało zupełnie odwrotny efekt.”(7)
Ostatecznie związek między rewolucjonistami a masami nigdy nie był wystarczająco silny, a marsz na Warszawę nie wywołał żadnej polskiej rewolucji. Strajki, które miały miejsce w Niemczech, Czechosłowacji i Wielkiej Brytanii, przeciwko ładowaniu amunicji dla Polski, nie były wystarczające, by zdestabilizować polskie wojsko. Powtarzające się próby zawarcia porozumień pokojowych, niektóre oferujące Piłsudskiemu więcej niż to, co ostatecznie otrzymał, nie powiodły się. Kiedy Armia Czerwona dotarła do Warszawy, mogła liczyć tylko na swoją siłę militarną i strategię. Dzierżyński napisał wówczas: „decyduje się o losie świata”.
Ostatecznym rezultatem było zwycięstwo Piłsudskiego, które do dziś stanowi atut polskiej propagandy nacjonalistycznej, obchodzonej jako „cud na Wiśle”, „wojna, która uratowała świat przed komunizmem”. Osobista rola Stalina w porażce była szczególnie krytykowana, ale generałowie dowódcy Armii Czerwonej ogólnie nie byli w stanie koordynować, mieli problemy z organizacją posiłków, a polska armia rozszyfrowała ich komunikację. Bitwa warszawska trwała prawie dwa tygodnie i zakończyła się 25 sierpnia 1920 r., kiedy to Armia Czerwona musiała się wycofać, a krótkotrwały Polrewkom oraz wielu komunistów i sympatyków wracało wraz z nią. Ci, którzy pozostali lub nie uciekli na czas, stanęli wobec represji za współpracę z wrogiem. Zwłaszcza Żydzi stali się celem, antysemityzm podsycany był wówczas teoriami spiskowymi „Żydokomuny”. 18 października uzgodniono zawieszenie broni. Marsz na Warszawę nie ożywił ruchu rewolucyjnego w Europie.
Lekcje na dziś
Błąd w strategicznym obrachunku, popełniony podczas polskiej wojny, pociągnął za sobą poważne konsekwencje historyczne. Wojna, w sposób zgoła nieoczekiwany, tylko wzmocniła Polskę Piłsudskiego. Rozwojowi rewolucji polskiej zadano natomiast dotkliwy cios. Granica, ustalona w myśl traktatu ryskiego, odcięła republikę sowiecką od Rzeszy Niemieckiej, co wywarło później wielki wpływ na życie obydwóch krajów.
Trocki, Moje życie
1921 był bardzo znaczącym rokiem w degeneracji zarówno rewolucji rosyjskiej, jak i międzynarodowej.(8) Niesławny 10. Kongres Komunistycznej Partii Rosji, który przyjął NEP i wprowadził zakaz frakcji, zakończył się 16 marca. Powstanie w Kronsztadzie zostało krwawo stłumione w dniu 18 marca. Traktat ryski, który oficjalnie zakończył wojnę polsko-sowiecką, został podpisany tego samego dnia. Zastanawiając się nad fiaskiem kontrofensywy, Lenin przyznał później, że „w Armii Czerwonej Polacy widzieli wrogów, a nie braci i wyzwolicieli”.(9) Jednak po zawarciu wstępnego pokoju z Polską, starał się nadać temu pozytywne znaczenie:
Without having gained an international victory, which we consider the only sure victory, we are in a position of having won conditions enabling us to exist side by side with capitalist powers, who are now compelled to enter into trade relations with us. In the course of this struggle we have won the right to an independent existence.
Lenin, Nasza pozycja zagraniczna i krajowa oraz zadania partyjne, listopad 1920
W ciągu następnych kilku miesięcy Lenin w końcu zgodził się z poglądami Trockiego i Radka na temat współpracy niemiecko-rosyjskiej jako najlepszego rozwiązania na zapewnienie przetrwania Rosji Radzieckiej w przyszłości. Po klęsce akcji marcowej w Niemczech bolszewiccy przywódcy przyjęli zasadę „jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich”. Niemiecko-radziecki traktat został podpisany w maju 1921 r., uznając rząd bolszewicki za prawowity rząd Rosji, a następnie podpisano układ w Rapallo w kwietniu 1922 r. Wkrótce potem wprowadzono tajne przepisy wojskowe, które pozwoliły Niemcom wyszkolić swoje wojska na rosyjskiej ziemi i obchodzić ograniczenia wojskowe narzucone przez traktat wersalski. Te same wojska, które wcześniej użyto do zmiażdżenia ruch komunistycznego w Niemczech. Ta polityczna i militarna reintegracja tego, co obecnie stało się Związkiem Radzieckim do międzynarodowego systemu imperialistycznego, była bardziej klątwą niż błogosławieństwem. Postawiła ona rewolucyjny bastion na kursie, który za Stalina doszedł do swego logicznego wniosku: wstępu do Ligi Narodów. Inwazja Sinciang w 1934 r., interwencja w Hiszpanii w 1936 r., wreszcie inwazja Polski w 1939 r., ustanowiły Związek Radziecki jako własny blok imperialistyczny.(10) Reżim Stalina udoskonalił politykę „rewolucji z góry” wprowadzoną „na bagnetach”: najpierw poprzez realizację pięcioletniego planu w 1928 r., a następnie utworzenie licznych republik ludowych używając tego samego modelu po drugiej wojnie światowej. To dziedzictwo - dzięki któremu komunizm stał się synonimem represji państwowych, przymusowej kolektywizacji, industrializacji i gospodarki planowej, innymi słowy, rozwoju państwowego kapitalizmu - prześladuje nas do dziś.
Tylko samoorganizacja klasy robotniczej mogła zmienić sytuację w 1920 r. Żadne taktyczne manewry na froncie wojskowym nie mogły jej zastąpić. Rewolucja światowa i samoorganizacja klasy robotniczej były zasadami, którymi kierowali się bolszewicy, lecz również tymi, które coraz częściej porzucali, zarówno na froncie krajowym, jak i międzynarodowym, gdy okoliczności stawały się coraz bardziej desperackie. Marsz na Warszawę był strzałem w ciemność, z tylko dwoma potencjalnymi skutkami: albo będzie iskrą, która rozpali ogień rewolucji w Europie, albo błędnym obliczeniem, które tylko wzmocni izolację Rosji Radzieckiej. Dziś, z perspektywy czasu, widzimy, że ci internacjonaliści, którzy ostrzegali przed marszem na Warszawę, mieli rację. I rzeczywiście sam Lenin uznał to za błąd, którego nie można było powtórzyć.(11)
[Jest to] niewybaczalnym oportunizmem... ...gdy my sami przybieramy — niech to nawet będzie w sprawach drobnych — imperialistyczną postawę wobec uciskanych narodowości, co całkowicie podważa naszą całą pryncypialną szczerość, naszą całą pryncypialną obronę walki z imperializmem.
Lenin, W związku z zagadnieniem narodowości, czyli o "autonomizacji", grudzień 1922
Dyjbas
Lipiec 2020
(1) Więcej nt. niepodległości Polski, zobacz: leftcom.org
(2) Opinia, za którą później zostanie upomniany przez degenerującą się Międzynarodówkę Komunistyczną, zobacz: leftcom.org
(3) Stephen F. Cohen, Bukharin and the Bolshevik Revolution, p.101
(4) John Erickson, The Soviet High Command: A Military-political History 1918-1941, p.148
(5) Ruth Fischer, Stalin and German Communism: A Study in the Origins of the State Party, p.197
(6) KPRP powstała w grudniu 1918 r. w wyniku połączenia socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL), siostrzaną partią RSDRP, a lewicą PPS, odłamu socjal-patriotycznej Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), zobacz: leftcom.org
(7) Victor Serge, Memoirs of a Revolutionary, p.109
(8) Aby uzyskać więcej informacji na temat kontrrewolucji, zobacz: leftcom.org
(9) Clara Zetkin, Reminiscences of Lenin
(10) Granica uzgodniona między Polską a Ukrainą w pokoju w traktacie ryskim 1921 r. przetrwała do 1939 r., kiedy Związek Radziecki zaatakował Polskę wraz z hitlerowskimi Niemcami. Zobacz: leftcom.org
(11) Po klęsce w Polsce, Lenin uznał, że nie może pozwolić, by tymczasowy sukces wojskowy ponownie zaślepił go od rzeczywistości politycznej. W tym celu starał się zapobiec powtórzeniu historii na Wschodzie, gdzie Stalin i Ordżonikidze próbowali utworzyć własne lenno, zobacz: leftcom.org
Zacznij tutaj...
- Platforma
- O komunizm
Jesteśmy za partią, ale nie jesteśmy partią czy jej jedynym zarodkiem. Naszym zadaniem jest brać udział w jej konstrukcji, interweniując we wszystkich walkach klasy, próbując połączyć jej bezpośrednie żądania z historycznym programem; komunizmem.
Dołącz do nas!
Wesprzyj Internacjonalistyczną Tendencję Komunistyczną!
ICT sections
Basics
- Bourgeois revolution
- Competition and monopoly
- Core and peripheral countries
- Crisis
- Decadence
- Democracy and dictatorship
- Exploitation and accumulation
- Factory and territory groups
- Financialization
- Globalization
- Historical materialism
- Imperialism
- Our Intervention
- Party and class
- Proletarian revolution
- Seigniorage
- Social classes
- Socialism and communism
- State
- State capitalism
- War economics
Facts
- Activities
- Arms
- Automotive industry
- Books, art and culture
- Commerce
- Communications
- Conflicts
- Contracts and wages
- Corporate trends
- Criminal activities
- Disasters
- Discriminations
- Discussions
- Drugs and dependencies
- Economic policies
- Education and youth
- Elections and polls
- Energy, oil and fuels
- Environment and resources
- Financial market
- Food
- Health and social assistance
- Housing
- Information and media
- International relations
- Law
- Migrations
- Pensions and benefits
- Philosophy and religion
- Repression and control
- Science and technics
- Social unrest
- Terrorist outrages
- Transports
- Unemployment and precarity
- Workers' conditions and struggles
History
- 01. Prehistory
- 02. Ancient History
- 03. Middle Ages
- 04. Modern History
- 1800: Industrial Revolution
- 1900s
- 1910s
- 1911-12: Turko-Italian War for Libya
- 1912: Intransigent Revolutionary Fraction of the PSI
- 1912: Republic of China
- 1913: Fordism (assembly line)
- 1914-18: World War I
- 1917: Russian Revolution
- 1918: Abstentionist Communist Fraction of the PSI
- 1918: German Revolution
- 1919-20: Biennio Rosso in Italy
- 1919-43: Third International
- 1919: Hungarian Revolution
- 1930s
- 1931: Japan occupies Manchuria
- 1933-43: New Deal
- 1933-45: Nazism
- 1934: Long March of Chinese communists
- 1934: Miners' uprising in Asturias
- 1934: Workers' uprising in "Red Vienna"
- 1935-36: Italian Army Invades Ethiopia
- 1936-38: Great Purge
- 1936-39: Spanish Civil War
- 1937: International Bureau of Fractions of the Communist Left
- 1938: Fourth International
- 1940s
- 1960s
- 1970s
- 1969-80: Anni di piombo in Italy
- 1971: End of the Bretton Woods System
- 1971: Microprocessor
- 1973: Pinochet's military junta in Chile
- 1975: Toyotism (just-in-time)
- 1977-81: International Conferences Convoked by PCInt
- 1977: '77 movement
- 1978: Economic Reforms in China
- 1978: Islamic Revolution in Iran
- 1978: South Lebanon conflict
- 1980s
- 1979-89: Soviet war in Afghanistan
- 1980-88: Iran-Iraq War
- 1980: Strikes in Poland
- 1982: First Lebanon War
- 1982: Sabra and Chatila
- 1986: Chernobyl disaster
- 1987-93: First Intifada
- 1989: Fall of the Berlin Wall
- 1979-90: Thatcher Government
- 1982: Falklands War
- 1983: Foundation of IBRP
- 1984-85: UK Miners' Strike
- 1987: Perestroika
- 1989: Tiananmen Square Protests
- 1990s
- 1991: Breakup of Yugoslavia
- 1991: Dissolution of Soviet Union
- 1991: First Gulf War
- 1992-95: UN intervention in Somalia
- 1994-96: First Chechen War
- 1994: Genocide in Rwanda
- 1999-2000: Second Chechen War
- 1999: Introduction of euro
- 1999: Kosovo War
- 1999: WTO conference in Seattle
- 1995: NATO Bombing in Bosnia
- 2000s
- 2000: Second intifada
- 2001: September 11 attacks
- 2001: Piqueteros Movement in Argentina
- 2001: War in Afghanistan
- 2001: G8 Summit in Genoa
- 2003: Second Gulf War
- 2004: Asian Tsunami
- 2004: Madrid train bombings
- 2005: Banlieue riots in France
- 2005: Hurricane Katrina
- 2005: London bombings
- 2006: Anti-CPE movement in France
- 2006: Comuna de Oaxaca
- 2006: Second Lebanon War
- 2007: Subprime Crisis
- 2008: Onda movement in Italy
- 2008: War in Georgia
- 2008: Riots in Greece
- 2008: Pomigliano Struggle
- 2008: Global Crisis
- 2008: Automotive Crisis
- 2009: Post-election crisis in Iran
- 2009: Israel-Gaza conflict
- 2020s
- 1920s
- 1921-28: New Economic Policy
- 1921: Communist Party of Italy
- 1921: Kronstadt Rebellion
- 1922-45: Fascism
- 1922-52: Stalin is General Secretary of PCUS
- 1925-27: Canton and Shanghai revolt
- 1925: Comitato d'Intesa
- 1926: General strike in Britain
- 1926: Lyons Congress of PCd’I
- 1927: Vienna revolt
- 1928: First five-year plan
- 1928: Left Fraction of the PCd'I
- 1929: Great Depression
- 1950s
- 2010s
- 2010: Greek debt crisis
- 2011: War in Libya
- 2011: Indignados and Occupy movements
- 2011: Sovereign debt crisis
- 2011: Tsunami and Nuclear Disaster in Japan
- 2011: Uprising in Maghreb
- 2014: Euromaidan
- 2016: Brexit Referendum
- 2017: Catalan Referendum
- 2019: Maquiladoras Struggle
- 2010: Student Protests in UK and Italy
- 2011: War in Syria
- 2013: Black Lives Matter Movement
- 2014: Military Intervention Against ISIS
- 2015: Refugee Crisis
- 2018: Haft Tappeh Struggle
- 2018: Climate Movement
People
- Amadeo Bordiga
- Anton Pannekoek
- Antonio Gramsci
- Arrigo Cervetto
- Bruno Fortichiari
- Bruno Maffi
- Celso Beltrami
- Davide Casartelli
- Errico Malatesta
- Fabio Damen
- Fausto Atti
- Franco Migliaccio
- Franz Mehring
- Friedrich Engels
- Giorgio Paolucci
- Guido Torricelli
- Heinz Langerhans
- Helmut Wagner
- Henryk Grossmann
- Karl Korsch
- Karl Liebknecht
- Karl Marx
- Leon Trotsky
- Lorenzo Procopio
- Mario Acquaviva
- Mauro jr. Stefanini
- Michail Bakunin
- Onorato Damen
- Ottorino Perrone (Vercesi)
- Paul Mattick
- Rosa Luxemburg
- Vladimir Lenin
Politics
- Anarchism
- Anti-Americanism
- Anti-Globalization Movement
- Antifascism and United Front
- Antiracism
- Armed Struggle
- Autonomism and Workerism
- Base Unionism
- Bordigism
- Communist Left Inspired
- Cooperativism and autogestion
- DeLeonism
- Environmentalism
- Fascism
- Feminism
- German-Dutch Communist Left
- Gramscism
- ICC and French Communist Left
- Islamism
- Italian Communist Left
- Leninism
- Liberism
- Luxemburgism
- Maoism
- Marxism
- National Liberation Movements
- Nationalism
- No War But The Class War
- PCInt-ICT
- Pacifism
- Parliamentary Center-Right
- Parliamentary Left and Reformism
- Peasant movement
- Revolutionary Unionism
- Russian Communist Left
- Situationism
- Stalinism
- Statism and Keynesism
- Student Movement
- Titoism
- Trotskyism
- Unionism
Regions
User login
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.