De nooit eerder voorgekomen aanval op Israël door Hamas komt door nauw met elkaar verweven binnen- en buitenlandse motieven:

1. De verwijdering van Abu Mazen’s Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA), een corrupte en incompetente organisatie, die collaboreert met de Israëlische staat, en nu extreem in diskrediet gebracht is bij de Palestijnse populatie, waardoor Hamas nu exclusief leiderschap heeft gekregen in de strijd tegen de Staat van Israël.
2. Ondermijning van het pad geopend door de 2020 Abraham Akkoorden, die verdergaande onderhandelingen zien (of zagen) tussen Israël en Saudi-Arabië, waaraan de PNA ook meedeed. The Abraham Akkoorden waren tussen de Soennitische landen en Israël, en als volgt voelde Hamas zich geïsoleerd, angstig over het verlies van financiële steun uit Riyad en Qatar. Algemener is het doel van Hamas om de Arabische staten te betrekken bij een soort van “heilig alliantie” tegen Israël: een Arabisch front (Egypte, Syrië en Lebanon) in contrast met het pact tussen Israël en een aantal Arabische landen (de Emiraten en Bahrein) met de verwachting van de inclusie van Saudi-Arabië.

Verder, is het ook belangrijk om te vermelden dat een actie van deze grote afhangt van Iran en de Ayatollahs, dat wil zeggen een anti-Europees, anti-NAVO en anti-Amerikaans imperialistisch front. Wat extra brandstof op het vuur van de oorlog in Oekraïne gooien betekent: alles is verbonden met elkaar in het bloedblad van de oorlog die beide “Westers” en “Oosters” imperialisme aan het voeren zijn.

Iran heeft vele belangen in het vormen van de regio tot een strijdtoneel tegen Israël, en om zo zijn historische bondgenoten (Rusland, China en Noord-Korea) te dwingen om Teheran te steunen in zijn regionale strategie, ook al is het op dit moment onrealistisch.

De Westerse media wijst graag vingers op Jihadistisch barbarisme, maar “vergeet” of schuift terzijde de discriminatie, de onderdrukking en het geweld dat wordt begaan en gepleegd door de Israëlische heersende klasse tegen het Palestijnse proletariaat, ook al zijn ze burgers van Israël. Recentelijk heeft het geweld toegenomen onder invloed van het min of meer religieuze extreem rechts, een leidende partner in de regering van Netanyahu.

Laten we niet vergeten dat Hamas origineel gesteund werd door Tel-Aviv om Yasser Arafat ’s Fatah en de “linkse” gewapende formatie van de PLO tegen te houden. Net als voor de Taliban, net als voor ISIS – beide “gesponsord” in hun tijd door de V.S. – heeft de imperialistische tovenaar de controle verloren over zijn zelf gemaakte “monsters”. De hond is nu de handen aan het bijten van degene die hem hebben gevoed.

De heersende klasse heeft altijd geprobeerd om de verschillende delen van de werkende klasse te verdelen en tegen te gaan langs “etnische-nationale” lijnen, een gebruik genomen tot het extreem bij het Nazisme. Dit geldt ook voor de zogenaamde “democratische” Staat van Israël, waar de arbeiders klasse van Palestijnse herkomst onderdrukt, belaagd en geëxploiteerd wordt in de meest brutale en “primitieve” vorm – net als gebeurd tegen arbeider migranten door de wereld heen. De Gazastrook is een openlucht gevangenis, die de Israëlische staat vaak water, elektriciteit en gas ontneemt en waar de gezondheidszorg extreem slecht is: in het kort, waar het grootste gedeelte van de populatie gedwongen wordt om te leiden onder inhumane levenscondities.

Maar, zelfs in Israël, bestaat er een Israëlische arbeidersklasse, die door de huidige oorlog blootgesteld wordt aan nog meeren nationalistische en oorlogszuchtige vergiftiging, precies zoals aan de andere kant de Palestijnse arbeidersklasse geïnjecteerd wordt met het ideologische gif van Islamitische propaganda, tot het punt van hun overgave aan de handen van het imperialisme van de Ayatollahs.

Zo wordt de arbeidersklasse aan beide kanten gedreven tot de slachting van de weerloze populaties en laat zichzelf afgeslacht worden voor het voeren van een zogenoemde “heilige oorlog” of het verdedigen van een zogenaamde “democratie”, maar in realiteit laten ze zich alleen afslachten voor de belangen van vijandige bourgeoisieën, die alleen hun overheersing in stand kunnen houden door onderdrukking, exploitatie en het bloed van het proletariaat. Het feit dat, historisch gezien, het aantal Palestijnen die dood zijn gegaan door Israëlische onderdrukking en invallen veel hoger is dan dat van de slachtoffers van de islamitische bourgeoisie – Hamas – maakt de laatste niet minder moorddadiger of vergeeflijker dan de Israëlische bourgeoisie.

Oorlogen tussen heersende Klassen – tegenwoordig wordt daar kapitalisten mee bedoeld – zijn altijd oorlogen die gevoerd worden tegen arbeiders: geëxploiteerd, verwond en vermoord als een vanzelfsprekendheid op de werkvloer gedurende vrede; nog meer geëxploiteerd en vermoord in oorlogstijd, als de conflicten tussen de bazen, hun crisissen en economische belangen, alleen opgelost kunnen worden met wapens.

Elke oorlog onthult de ware natuur van politieke partijen en vakbonden die claimen aan de kant van de arbeidersklasse te staan. Door zich op te stellen om die of deze kapitalistische factie te steunen in de naam van het veronderstelde recht op zelfdeterminatie van volkeren, oorlog stelt elke illusie dat sociaaldemocratie voor de arbeidersklasse staat bloot. Ze begrijpen niet, ze kunnen niet begrijpen, dat er geen progressieve oorlog of nationale bevrijdingen in het huidige tijdperk zijn geweest. Elke mogelijke nieuwe staat zou juist weer een andere gevangenis voor de arbeidersklasse zijn, een middel om het mogelijk te maken voor een bepaalde factie van de wereld bourgeoisie om zijn eigen proletariaat te onderdrukken, zonder de vrucht van de onderdrukking te hoeven delen met andere facties van de wereld bourgeoisie. Om op vreselijke wijze blij te zijn over de slachtingen uitgevoerd door Hamas is om de moorddadige logica van de Palestijnse bourgeoisie te delen, een houding die overeenkomt met van diegene die de verwoesting veroorzaakt door de staat van Israël: beiden zijn even crimineel.

Steun voor de fatale fout van de zogenaamde de nationale bevrijdingsstrijd vergiftigen niet alleen de formaties gevormd door de verrotte Derde Internationale (Stalino-Maoïsme, Trotskisme, etc.), maar ook de sectoren van anarchisme en zelfs welke, onjuist, claimen om internationalistisch te zijn. De oorlog in Oekraïne en, nu, in Palestina-Israël is nog meer bewijs voor dit.

In deze context, het fundamentele argument van klasse eenheid door alle sectoren van de arbeidersklasse – tegen de bourgeoisie, zijn staten, zijn imperialistische bondgenootschappen – los van de “nationale” herkomst van zijn samengestelde delen, is zelfs nog meer geldend. We zijn ons goed bewust dat in een context zoals een Israëlisch-Palestijnse het erg moeilijk is om dit uit te voeren. Maar er is geen andere manier om het te ontwijken om kanonnenvoer te worden voor een of andere factie van het kapitaal, of “democratisch” of reactionair, seculier of religieus. Alle kapitalisten zijn even grote verschrikkelijke vijanden van de arbeidersklasse, die niet een druppel bloed zou moeten vergieten voor die wie hun exploiteert, en nog minder voor hun nationaal-imperialistische doelen.

Dit gezichtspunt accepteren is de eerste fundamentele stap om de strijd tegen de oorlogen van de kapitalistische klasse te beginnen. We moeten starten met onze “eigen” bazen, want het revolutionaire principe dat “de belangrijkste vijand thuis is” is altijd geldig. Deze strijd moet beginnen op de werkvloer, waar de exploitatie die de kapitalistische modus van productie voert plaatsvindt, en daarom de bourgeois maatschappij, plaatsvindt. Het is een strijd tegen beiden open vijanden – de bazen – en de valse vrienden, voornamelijk de vakbonden en de “links” politieke partijen die de arbeidersstrijd binnen de wettelijke kaders van het systeem beperken, hun ondermijnend tot het punt van hun te laten stikken.

Op dezelfde manier, iedereen die alleen de Palestijnse arbeider steunt en de Israëlische arbeidersklasse negeert, raakt van kwaad naar erger. Ze denken dat de eerste in strijd trekkend met de laatste niet belangrijk is omdat de laatste enkel een slaaf is aan het ultranationalistische beleid van de ander. Maar de Palestijnse arbeidersklasse, in zijn beurt, is onder de duim van een stel kapitalisten die geen aarzeling hebben over de kant kiezen van het imperialisme van de ayatollahs: een van de meest kwaadaardige verzameling van heersers als ze omgaan met interne oppositie. Dus beide verzamelingen van arbeiders zitten vast in de logica van kapitalisme, nationalisme en imperialisme, waar oorlog de enige oplossing is en niet de bevrijding van loonarbeid.

Na decennia van de kapitalistische aanvallen is de wereldwijde arbeidersklasse nog steeds verbijsterd, nog steeds strijdend om zijn hoofd op te tillen, gedesoriënteerd en verward door de materiële onrust is het geraakt met (geherstructureerde globalisatie, onzekerheid, etc.) en door de ideologische klap gevoeld door de instorting van het staatskapitalisme in de voormalige USSR: het land dat vele zichzelf bedrogen in hebben om te geloven dat het een socialistische alternatief tot het kapitalisme representeerde.

Maar het oprechte alternatief bestaat daadwerkelijk. Inderdaad, is het een alternatief van levensbelang, gegeven de gevaren van het ontwikkelen van de gelokaliseerde oorlog tot een veralgemeniseerde oorlog, die de mensheid zou vernietigen of, even erg, door een klimaat catastrofe die al aan de horizon staat.

Zodra de werkende massa’s hun angst en overgave afschudden en hun eigen pad van oprechte klassenstrijd terugvinden, dan zullen de kleine revolutionaire voorhoedes in een positie zijn om te groeien en te bonden met de meer strijdvaardige en klassenbewuste sectoren van het proletariaat, om het onmisbare politieke instrument te smeden voor het te boven komen van deze bloedige en onmenselijke samenleving: de partij van de wereldrevolutie, de nieuwe communistische Internationale.

Communisme of barbarisme!

Noten:

Foto: Wafa & APAimages (CC BY-SA 3.0), commons.wikimedia.org